Bu aksam yine bir ayrılık haberi aldım cocukluk arkadasımdan ,cookkk uzun yıllardır hep beraberiz hic kopmadık ve malesef ogrendim ki sevgilisinden ayrılmıs .Biri canım kadar sevdigim bebe arkadasım digeri de onun artık-eski erkek arkadası .Uzun bir iliskileri vardı ve malesef mutlu sonlandıramadılar. Artık birbirlerini kırmaya ,uzmeye hatta ve hatta hasta bile olmaya baslamıslar dediklerine gore.Ne tuhaf degil mi ? Ask nasıl yapar bunu aklım almıyo ?Hele bahsettigim bu 2 kisi yeryuzunde gordugum en uyumlu ,en sevgi dolu ve en mutlu insanlarken bunları duymak ne kadar da uzucu .Dısardan izlemek guzelmis demekki onları ama hani dısı seni ici beni yakar durumları varmıs ve bizim haberimiz bile yokmus .Ve malesef bu durumda hayırlısı olsun demekten baska insanın agzından kelimeler cıkamıyor ,acı malesef.
Acaba neyi yurutemiyoruz iliskilerde ? Neyi eksik ya da fazla buluyoruz da bitiriyoruz.Nerde yanlıs yapıyoruz ?Uff ne kadar cok soru dimi?Kafa bile yormasak mı acaba ve akısa bıraksak ?

Bende her gecen gun korkuyorum iste boyle yara almaktan ki hayatımda kimse olmadıgı halde.O daha hayatıma girmeden ben endiselenmeye basladım bile ,ne yanlıs halbuki ama ne biliyim oyle hissetmeye basladım son gunlerde.Artık birlikte olan insanlara nasıl gidiyo iliskiniz diye sormaya korkuyorum cunku olumsuz seyler duyarsam beni daha da uzucek bu .
Keske polyanna olmayı basarabilsek,hayat daha guzel olmazmıydı?Yoksa sacma biseymi bu ?