Ailesi ile birlikte yasayan mutlu mesut bir insanım ben hani yediği önünde yemediği arkasında durumlarından.Pek hatırlamam tek basıma ya da arkadaslarımla ayrı bir eve cıkma gibi bir  isteklerimin oldugunu cunku bendeki anne baba baska türlü bişey,bana tüm imkanları sunan muhteşem ev arkadasları gibiler.Son derece rahatım onlarla,karışmaz etmezler,beni anlar,her zaman destekler ve beni cok severler.

Cumartesi sabahı tatile gönderdik kendilerini hatta su anda Asos'ta keyifteler bense burda bunalmıs,yorgun,pazartesi günü mağduru ve perdede en ufak bir kıpırdamanın olmadığı bunaltıcı bir sıcağın ortasındayım.

Bizimkiler yola cıkmadan once kara kara düşünüyodum o benim hic elimi sürmediğim ev bakımını,bulasığı,camasırı,kedileri beslemeyi,camları kapıları sabah aksam kontrol etmeleri,ütü yapmayı,buzdolabında bozulmus yiyecekleri kontrol etmeyi,aksam işten eve gelirken ekmek -su almayı unutmamayı...vs.Ama anladımki oluyomus,bunları yapabiliyomusum megersem ben yahu.Belki bunun sadece 1 haftadan ibaret olması beni rahatlatan ,belki bunu bir ömür boyunca yapmak zorunda olacağımı bilsem biraz sıkıntı yaratabilir belki bilemiyorum ama şu ana kadar pek de ters giden birsey olmadı.

Demekki burdan çıkaracağım ders, ben aslında aşırı tembel bir insanmışım :) ya da daha iyimser olalım iş başa düşünce tıpış tıpış yapabiliyomuşum herşeyi hemde kimseye ihtiyaç bile duymadan.

Şimdi bu yazıyı okuyan arkadaşlarımın mutluluktan gözlerinden yaşların geldiğini gözümün önünde canlandırır gibiyim :)) Evet arkadaslar bende ev hanımlığı potansiyeli varmış..

Kahveye de beklerim ,buyrun :)