Çok zor ,cok heyecanlı,cok hatta acılı zamanlar geçti belki de herkes gibi.Kanser olan halamı 3 hafta önce kaybetmem de en büyük olay oldu aslında.Arkasından gelen birçok acı şey daha.
Öyle sıkıcı günlerim geçiyorki daha önce hiç olmadığı kadar.Bünyem alışık olmadığı için bu gibi durumlara da nasıl tepki verecegimi ya da ne yapmam gerektiğini bilemediğim bir dönemden geçiyorum.Bunca sıkıntıların arasında birde tabi iş sıkıntısı var.Çok büyük umutlarla başladıgım yeni işimden 3 ayda böö geldi,ayaklarım her sabah geri gidiyo,her gün o masaya oturmak ve -hiçbir şey- yapmamak (gerçekten hiçbişey yapmamak) durumumu daha da tetikliyor.Her zaman alışık oldugum tempolu iş yaşantımdan böylesine basit ve verimsiz bir göreve başlamam benim gibi yerinde 1 saniye duramayan bi kız için içler acısı bir durum.Üretememek,çalışmamak,verimli olamamak,vücudumun giderek tembelleşmesi beni çok üzüyor son zamanlarda.Ha bir yolu yokmu tabiki var.Otur adam gibi yeni iş bak kendine dimği.Evet çok basit ve tek çözüm yolu da bu.Bunu bi şekilde halledeceğime zaten inanıyorum ancak umarım bu çok kısa bir zaman içinde gerçekleşir yoksa kendime verdiğim zarardan başkaları da etkilenecek diye endişe duyuyorum.
Yazdıkça daha da cok yazasım var aslında ama öyle sıkıntılı şeyler yazasım geliyoki kendimi tutuyorum tutmam da lazım galiba :)
